افرادی که تصمیم به ازدواج می گیرند، حتما باید در خود ویژگی های را دیده و به این امر رسیده باشند که توانایی بر عهده گرفتن یک زندگی را دارند. دختر و یا پسر فرقی نمی کند، هر دو باید به این قدرت فکری و ذهنی دست یابند که می توانند در جایگاه زن و شوهری نقش هایی که بر دوششان گذاشته می شود را به نحو احسن انجام دهند.
اين انتخاب شماست كه در سنين كم به‌دنبال عشق و ماجراجويي‌هاي آن برويد يا در سني كه كاملا با تجربه هستيد دل به كسي ببنديد و باقي‌مانده مسير را با همسر ايده‌آلي كه انتخابش كرده‌ايد، ادامه دهيد اما يادتان باشد آدم مناسبي كه شما قرار است عاشق و دلباخته‌اش شويد و به‌عنوان همسر او را به همه معرفي كنيد، در زماني مناسب به سمت شما خواهد آمد. در سنين بسيار كم كه هنوز ديدگاه‌ها و ايده‌هاي فكري فرد شكل نگرفته، انتخاب‌ها هم به همان اندازه مي‌تواند ناپخته و نادرست باشد.
ممكن است فردي كه شما در 17سالگي علاقه به ازدواج با او را داشتيد چند‌سال بعد مثلا در 25 سالگي، به‌نظرتان كامل و مناسب نيايد اما دليل اين تغيير عقيده به دليل بد بودن يا نامناسب بودن فرد مورد علاقه‌تان نيست بلكه اين اتفاق به دليل تغييراتي است كه همزمان با رشد اجتماعي و فردي شما صورت گرفته است.
معيارهاي شما مدام در حال تغيير هستند تا زماني كه شما به يك ثبات درستي از زندگي برسيد. فردي كه در 20 سالگي براي ازدواج عاشقش شده‌ايد با فردي كه شما در سنين بالاتري نسبت به او علاقه‌مند شده‌ايد، كاملا با يكديگر متفاوت هستند. زيرا معيارها و نوع ديدگاه شما در مورد انتخاب افراد تغيير بزرگي كرده است. بهتر است در سنيني ازدواج كنيد كه شناخت كافي از اطراف خود و آدم‌هاي زندگي‌تان داشته باشيد. هرچه‌قدر شما كامل‌تر باشيد، فرد مناسبي كه وارد زندگي‌تان مي‌شود، به معيارهاي شما نزديك‌تر خواهد بود و ارتباطي ماندگار‌تر را تجربه خواهيد كرد.
با رسیدن به بلوغ می توانید ازدواج کنید
دكتر سیدعلی احمدی ابهری، روان‌پزشك و استاد دانشگاه علوم پزشكی تهران می گوید: از نظر ما سن ازدواج باید مبتنی بر سه اصل بلوغ جسمانی، بلوغ روانی و بلوغ اجتماعی باشد. منظور از بلوغ جسمانی دوران توانمندی فرد از نظر تولید مثل است كه برای دخترا بن از حدود سنین 12 تا 14 سالگی و در پسران از حدود 14 تا 16 سالگی شروع می‌شود. بلوغ روانی، عنوانی است كه روان‌پزشكان از آن تحت عنوان رشد شخصیت نام می‌برند. از لحاظ حقوقی نیز بلوغ روانی با عنوان رشد شناخته می‌شود. اما اختلافی که ما با حقوقدانان در این زمینه داریم این است که حقوقدان‌ها به حداقل كفایت می‌كنند و معتقدند فقط كافی است فرد توان تشخیص مصالح خود را داشته باشد ولی عقیده روان‌پزشكان و اصولا مكاتب روان‌شناختی بر این است كه فرد باید از لحاظ شخصیتی، توانمندی، پختگی و رشد به مرحله‌ای برسد كه نه تنها نسبت به خود شناخت كافی پیدا کند و بتواند مصالح خود را تشخیص بدهد بلكه نسبت به فردی كه در نظر دارد با او ازدواج كند نیز شناخت كافی به‌دست .لوغ اجتماعی به معنی توانمندی لازم برای اداره امور خانواده، همسر و فرزندان است. این امر، مستلزم برآورده‌شدن نیازهای اقتصادی، بهداشتی، علمی، آموزشی و... برای گذراندن زندگی است تا فرد بتواند با آن، مسكن و حداقل نیازهای خانواده را تامین كند.
برای ازدواج دختر و پسر، سن مشخصی را نمی توان ذکر کرد، زیرا شرایط و موقعیت افراد متفاوت است. برای مثال، سن ازدواج در مناطق گرمسیر، به سب بلوغ جنسی زودترِ دختران و پسران و در مناطق روستایی به جهت ساده تر بودن زندگی و نبودن پیچیدگی های زندگی شهرنشینی و نیز حمایت بیشتر خانواده ها، پایین تر است. در فضای شهری و حتی در برخی موارد در روستاها به طبع الگوبرداری از شهرنشینان سن ازدواج بالا رفته است. همان گونه که طبیعت چهار فصل دارد، طبیعت زندگی انسان هم بهار، تابستان، پاییز و زمستان دارد و بهترین فصل برای ازدواج، بهار زندگی یعنی ابتدای جوانی است
تاخیر در ازدواج و کشیده شدن به فصل های بعدی زندگی، مشکلاتی را پدید می آورد:
1_ از بین رفتن شادابی دختر و پسر
2_ از دست رفتن فرصت های ازدواج به ویژه برای دختران
3_ فاصله سنی زیاد با فرزندان و ایجاد ضعف یا عدم درک متقابل در آینده
4_ مشکلات مربوط به فرزنددار شدن
تاخیر در ازدواج به تعبیر رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله مثل این است که میوه ای رسیده باشد و چیده نشود.
“دوشیزگان چونان میوه روی درختند. هنگامی که برسند و چیده نشوند، نور خورشید آن ها را از بین می برد و بادها آن ها را به این سو و آن سو می برند.”
از مضمون روایت چنین استفاده می شود که تاخیر در ازواج ، سبب سردرگمی و کلافگی شده، آرامش روانی انسان را از بین می برد، و احتمال انحرافات اخلاقی و جنسی افزایش می یابد.
اختلاف سنی زوجین با یکدیگر و زوجین با فرزندشان
دكتر سیدعلی احمدی ابهری روانشناس درباره فاصله سنی با یکدیگر و آنها با فرزندان شان می گوید: ازدواج كردن به مفهوم این نیست كه بلافاصله زوجین بچه‌دار شوند. البته اگر زوج سن بالاتری داشته و پختگی و تجربه داشته باشند، چنانچه بلافاصله بعد از ازدواج بچه‌دار شوند، مشكل چندانی نخواهند داشت. اما جوانانی كه با حداقل سنینی كه صحبت كردیم ازدواج می‌كنند نباید برای بچه‌دار شدن عجله كنند. شروع زندگی به معنای افزایش تعداد افراد خانواده نیست. شروع زندگی مستلزم زمان‌هایی است كه زندگی مشترك برای یك زوج بسیار جوان معنادار شود و اصطلاحا جا بیفتد. اگر ازدواج در دهه سوم زندگی كه مطلوب‌ترین زمان برای ازدواج است صورت بگیرد و در این سنین زوج صاحب فرزند شوند فاصله مناسبی بین آنها و فرزندان‌شان ایجاد می‌شود. به عنوان نمونه برای یك مرد 30 ساله و یك زن 25 ساله بچه‌دار شدن بسیار مناسب است. اما برای زوجی كه در 23 سالگی و 18 سالگی هستند زود است و باید ابتدا تجربه كسب كنند و بعد صاحب فرزند شوند.
منابع: بیتوته، مهکام، برترین ها
